ศาสตราจารย์

ในหลักสูตรยุวเนกขัมม์ 22-26 ต.ค.55 มีการสัมภาษณ์หมอเบิร์ดแพทย์ชนบท นักศึกษาแพทย์ มช.เกียรตินิยมอันดับ1 แต่เลือกไปรักษาในชนบท เพราะคำคำเดียวที่กินใจเหลือเกิน "ถ้าทุกคนที่เรียนเก่งสมัครไปอยู่ในเมืองกันหมดแล้วผู้คนที่ยากจนห่างไกลจะทำอย่างไร?"   หากเป็นหมอทำงานรพ.เอกชนแสนสบายมีคนไข้เข้ามาสมัครใจในการรักษาแถมมีเงินมีทองสนับสนุน วันหนึ่งจากการที่ช่วยเหลือผู้คน การรักษามีอุปกรณ์การแพทย์เครื่องมือครบครันจึงมีความรู้มาก ได้รับการยกย่องให้เป็นศาสตราจารย์   แต่อีกมุมหนึ่งในดินแดนที่ยากจน ชนบทห่างไกล มีหมอชาวบ้านไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ พยายามรักษาคนไข้ภายใต้ทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัด ผู้คนไม่มีความรู้แถมไม่สนใจจะดูแลสุขภาพใช้ชีวิตประมาทมัวเมาในการดำเนินชีวิต หมอต้องทำหน้าที่ประจำอยู่รพ.ช่วยคนไข้ที่เข้ามาหาในเวลางาน อีกทั้งออกไปรักษาตามบ้านยามที่ว่างจากงานรพ.และเดินทางไปสอนการส่งเสริมสุขภาพดูแลตัวเองให้ผู้ที่ไม่สนใจเลย พยายามอย่างเต็มที่ที่จะให้คนเหล่านั้นหันกลับมาให้เห็นความสำคัญกับสุขภาพเพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นปลอดจากโรคภัย   ดำเนินชีวิตเพื่อช่วยคนทุกประเภท ท่านว่าหมอคนนี้มีโอกาสจะได้เป็นศาสตราจารย์ไหม? อาจมีหมอคนอื่นด่าว่าในความโง่เขลาที่ไม่เข้าไปอยู่ในเมืองมาเสียดสี แล้วคิดว่าเขาสนใจไหม? หรือต่อให้มีคนจะมอบดุษฎีบัณฑิตกิติมศักดิ์ให้เพราะไม่สามารถหาเวลาไปเรียนในระบบได้ เขาอาจจะหาเวลาไปรับไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะคนไข้ที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังจะตายและยังมีคนไข้นั่งรอคิวอีกเต็มไปหมด 2012-10-25