ทรงสอนเฉพาะแต่เรื่องทุกข์ กับความดับสนิทของทุกข์

ภิกษุ ท. ! ทั้งที่เรามีถ้อยคําอย่างนี้ มีการกล่าว อย่างนี้ สมณะและพราหมณ์บางพวก ยังกล่าวตู่เราด้วย คําเท็จ เปล่า ๆ ปลี้ๆ ไม่มีจริงให้เป็นจริงว่า “พระสมณโคดมเป็นคนจูงคนให้เดินผิดทาง ไปสู่ ความฉิบหาย ย่อมบัญญัติลัทธิความสูญเปล่า ความวินาศ ความไม่มีของสัตว์ คน ตัวตน เราเขา ขึ้นสั่งสอน” ดังนี้. ภิกษุ ท. ! สมณะและพราหมณ์บางพวกเหล่านั้น กล่าวตู่เราด้วยคําเท็จ เปล่าๆ ปลี้ๆ ไม่มีจริงให้เป็นจริง โดยประการที่เราไม่ได้กล่าว หรือจะกล่าวอย่างนั้นก็ หามิได้. ภิกษุ ท. ! ในกาลก่อนก็ตาม ในกาลบัดนี้ ก็ตาม เราบัญญัติสอนแต่เรื่องความทุกข์ และความดับสนิท ไม่มีเหลือของความทุกข์ เท่านั้น ภิกษุ ท. ! ในการกล่าวแต่เรื่องความทกุข์ และ ความดับสนิทไม่มีเหลือของความทุกข์เช่นนี้ แม้จะมีใคร มาด่าว่า ถากถาง กระทบกระเทียบ เสียดสี, ตถาคตก็ไม่มีความขุ่นแค้น โกรธเคือง เดือดร้อนใจ เพราะเหตุนั้น แต่ประการใด. ภิกษุ ท. ! ในเรื่องเดียวกันนั้นเอง แม้จะมีใครมาสักการะ เคารพ สรรเสริญ บูชา, ตถาคตก็ไม่มี ความรู้สึกเพลิดเพลิน ชื่นชม หรือเคลิ้มใจไปตาม. ถ้ามีใครมาสักการะ เคารพ สรรเสริญ บูชา, ตถาคตย่อมมีความคิดอย่างนี้ว่า ก่อนหน้านี้เรามี ความรู้สึกตัวทั่วถึงอย่างไร บัดนี้เราก็ต้องทําความรู้สึกตัว ทั่วถึงอย่างนั้น ดังนี้. มู. ม. ๑๒/๒๗๘/๒๘๖. แหล่งที่มา ตามรอยธรรม หน้า ๓๓ อนุโมทนา วัดนาป่าพง