ขันธ์ติด อย่าติดขันธ์ เป็นอันจบ

แม่ เลี้ยงลูกไม่เป็น ตามใจปล่อยปละละเลย ให้ทุกอย่างที่ชอบ พาไปทุกที่ที่อยากไป ลูกเหลวแหลกเละเทะ นิสัยสันดานแย่สุดๆ ใครว่าก็โกรธ ใครบ่นก็ด่ากลับ บ่อยครั้งที่ลงมือลงไม้ อยากได้อะไรต้องได้ดั่งใจ จากนั้นเมื่อเคยให้ทุกอย่างวันใดที่ลูกไม่ได้จะเหตุผลใดก็ตามไม่สน ฉันต้องได้ ไม่ได้ก็จะแผลงฤทธิ์ ซึ่งจริงๆการแผลงฤทธิ์นั้น นั่นเป็นความโง่และเจ็บตัวเองทั้งสิ้น แม่เป็นทุกข์มากที่ลูกมีนิสัยอย่างนี้ บางครั้งก็นึกโทษตัวเองว่าไม่น่าสอนลูกในทางที่ผิดเลย ไม่น่าตามใจในสิ่งไม่ควรเลย เห็นความจริงว่าการขัดใจกลับสร้างคนให้เข้มแข็งมากกว่า แต่จะหักหาญทำอะไรลงไปมากลูกก็จะทนไม่ไหว แต่จากนี้ต้องอดทนเพื่อจะเปลี่ยนลูกให้ได้ แม่ยังทุกข์ทุกครั้งที่ลูกไปทำผิด และแม่ก็เป็นทุกข์ทุกครั้งที่เริ่มฝืนใจลูกและลูกเป็นทุกข์ แต่แม่เห็นโทษภัยแล้วว่าปล่อยต่อไปลูก ต้องติดคุกติดตารางโดนลงโทษลงทัณฑ์แน่นอน แม่จึงยอมอุทิศทั้งชีวิตเพื่อจะเปลี่ยนลูกให้ได้ แม่เริ่มทำให้ลูกดีขึ้นด้วยการฝืนไม่ตามใจ ด้วยการให้กำลังใจ ด้วยการสอนให้เป็นคนดี ไม่ทำร้ายคนอื่นไม่ว่าด้วยคำพูดหรือการกระทำ ลูกเริ่มมีความสุขขึ้น มีนิสัยที่เปลี่ยนไป ลูกมีนิสัยใหม่จากการอดทนของแม่ แม่ภูมิใจในตัวของลูก ลูกเป็นคนดี ลูกไม่เกเร ลูกเป็นที่รักของผู้คนส่วนใหญ่ ลูกไม่เกรี้ยวกราด แม่สังเกตเห็นว่านิสัยบางอย่างของลูกไม่สามารถเปลี่ยนได้ แต่ก็เป็นนิสัยส่วนตัวของลูกไม่ได้มีปัญหากับใคร แรกๆ แม่เข้าใจพยายามจะเปลี่ยนให้ลูกสมบูรณ์แบบอย่างที่แม่คิด แต่แม่เห็นว่านั่นกลับทำให้แม่ทุกข์เอง เมื่อลูกเป็นคนดีแล้วมีคนมาว่ามานินทาลูก แม่ก็ทุกข์ แม่เห็นว่าลูกไปได้ดีแล้วไม่มีอะไรน่า ห่วงอีกแล้ว แม่จึงตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดคือ จากลูกไปหมดอาลัยในลูก หมดความยึดถือในความดีของลูก วันนั้นเองที่แม่มีความสุขที่สุด ที่เป็นอิสระจากสรรพสิ่ง เมื่อถึงจุดหนึ่งขันธ์ก็เป็นอย่างนั้นแหละ ปล่อยซะก็หมดทุกข์ แม่ก็ได้ไปซะที