ทึ่ง !!!! กับน้ำท่วมบ้าน

ทำไม พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงให้ทำมรณสติให้มาก เพื่อวันที่มันมาถึงจะได้ไม่สะดุ้งหวาดเสียว เพราะนั่นจะทำให้สูญเสียความมีสติไป ความสะดุ้งหวาดเสียวเป็นผลหรือเป็นอาการของความยึดมั่นในขันธ์ เมื่อไหร่เกิดปัญญาหมดอุปาทาน ความสะดุ้งจะหมดไป พูดง่ายๆความไม่รู้ ความไม่มีสติ ความที่ยังไม่เกิดปัญญา ไม่เห็นความจริง จึงทำให้เกิดความสะดุ้ง หวาดเสียว ทึ่ง ประหลาดใจ ทั้งหลายนี้เป็นผล ลอง นึกภาพคนที่เห็นเหตุการณ์ตามจริง เช่นเรื่องน้ำท่วมนี้ พูดกันตรงไปตรงมาไม่มีปาฏิหาริย์เลย น้ำไหลลงมาผ่านพื้นที่ต่างๆเพื่อลงต่ำ นั่นคือลงทะเลในที่สุด แต่การไหลผ่านนั้นสร้างความทุกข์ยากลำบากในการเดินทางผ่าน ซึ่งนั่นจึงเป็นทุกข์ตามมา ความ ทุกข์กายต้องเกิดแน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม จากสิ่งที่เห็นกันอยู่ แล้วเลี่ยงไม่ได้ที่ทำกันอยู่ก็แค่ประคองสถานการณ์ไม่ให้ลำบากเกินไปเท่า นั้น แต่ความทุกข์ใจนี่ซิที่จะต่างกัน ผู้ที่เห็นความจริง ยอมรับความจริง ไม่คร่ำครวญให้เพิ่มทุกข์เพราะนั่นไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นแต่อย่างไร พลิกวิกฤตินี้มาเห็นความจริงเพื่อปล่อยความยึดมั่นว่า สรรพสิ่งเป็นอัตตาอยู่ภายใต้ความควบคุมของเรา ที่ ผ่านมาก็ไม่เคยมีอะไรที่เราควบคุม ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว แต่เผอิญว่าใจเราไปตรงกับสิ่งนั้นเอง เปรียบเสมือนนักแสดงผาดโผน เดินบนเส้นลวด ทุกวินาทีที่นักแสดงนั้นเดิน คนดูล้วนลุ้นระทึก พอเขาทำท่าจะตก คนดูก็ตกใจและอ้อนวอนภาวนาอย่าให้ตก จนเขาเดินผ่านไปถึงปลายทาง แล้วก็โล่งอก มันเกี่ยวกันตรงไหนระหว่างนักแสดงกับคนดู? มำ? เพราะอะไร? ทุกข์ นะแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่ต้องมีทุกข์ก็ได้ เพราะภาพที่เราเห็นนั้นถูกยึดเป็นของเรา โดยเราไม่รู้ตัว รู้ลมแล้วดีขึ้นได้บ้าง บางทีก็ไม่ได้ เพราะปัญญามันยังไม่เกิด ยังยึดเหนียวแน่น ใครพูดอย่างไรก็ไม่ฟัง ต้องเห็นเอง เข้าใจเอง แจ้งเอง แล้วจะวาง วางเมื่อเห็นว่า..ทุกข์ฟรี ทำ อย่างดีที่สุดในการดำเนินชีวิต โดยไม่ทุกข์ก็ได้ นี่ล่ะการปฏิบัติธรรม ต้องอดทน มันสั่งสมมานาน ถ้าเราได้เด็กเหลือขอ นิสัยไม่ดี สร้างความเอือมระอาให้กับคนเลี้ยงเป็นอย่างมาก คนเลี้ยงต้องอดทนค่อยๆปรับค่อยๆเปลี่ยนนิสัยให้เป็นคนดีซึ่งต้องใช้เวลา หากถอดใจซะกลางทางเด็กคนนั้นก็ต้องเผชิญชะตากรรมที่เขาทำต่อไป ดังนั้นต้องอดทน เพื่อให้เด็กคนนั้นรอดพ้น หากท่านเป็นคนดูแลเด็กคนนั้นท่านจะทำอย่างไร? หากท่านรู้ความจริงว่า คนดูแลกับเด็กเหลือขอคนนั้นเป็นคนเดียวกัน