เราจะยิ้มให้กำลังใจทุกคน

สิ่ง หนึ่งที่เป็นปรากฏการณ์ใหม่ท่ามกลางวิกฤติน้ำท่วมครั้งนี้ ที่ทำให้คนกรุงเทพเริ่มหัดมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นที่ไม่รู้จักคือ เจอใครเขาก็ถามว่า "บ้านอยู่ไหน? น้ำท่วมไหม? ยังดีนะ โอ้โห..ของชั้น........"   เมื่อก่อนคนกรุงไม่คุยกับคนไม่รู้จัก ไม่ทักทายใคร ใครทักก็มองหน้าแล้วเดินไป วันนี้พูดคุยเห็นอกเห็นใจกัน   หลายคนทำหน้าเป็นทุกข์ประกอบการพูดเพื่อให้ผู้ฟังได้เกิดอารมณ์ร่วมว่าฉันทุกข์จริงนะ ไม่เชื่อดูหน้าฉันซิ   แต่ พวกเราจะเปลี่ยนใหม่พูดด้วยหัวใจ ที่เบิกบานยิ้มไปพูดไป ไม่ว่าจะเล่าถึงสภาพที่ย่ำแย่เพียงไรที่เกิดขึ้นกับบ้านเรา แต่จงประกาศก้องออกไปทางสีหน้าแววตาให้ผู้ฟังได้รู้ว่า อุทกภัยนี้ทำร้ายได้แต่บ้านเรือน แต่ทำร้ายจิตใจเราไม่ได้ No Problem!   จง ประกาศออกไปอย่างอาจหาญว่า เรานี้ล่ะไม่สะทกสะท้าน เราจะเป็นตัวอย่างให้คนรอบข้าง ให้โลกได้เห็นว่า ปฏิบัติธรรมแล้วอยู่เหนือโลก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเป็นสิ่งเราเรียนรู้แล้ว เรายอมรับแล้ว สิ่งต่างๆมีสภาพเป็นทุกข์ เราอยู่อย่างผู้เห็นทุกข์ รู้ทุกข์ วางทุกข์ลงได้ ไม่เอาทุกข์มาเป็นของเรา เดินลุยน้ำอย่างมีความสุข(ถ้าน้ำลึกป้องกันบ้างนะ) ยิ้มให้กำลังใจทุกคน ให้กำลังใจคนอื่น ทำให้คนอื่นคลายทุกข์ลงบ้าง เราไม่เป็นไร สบายมาก อย่าห่วง (หนักกกว่าเธอก็เจอมาแล้ว เจ็บอีกทีจะซักเท่าไร?)   จง เรียนรู้ และยอมรับมัน แล้วใจเราจะบอกเองว่า มันก็แค่นั้นเอง วันที่เกิดมาเสื้อผ้ายังไม่มีเลย วันตายก็เอาอะไรไปไม่ได้ วันนี้ที่มีอยู่ก็สะสมไว้เกินเยอะ ที่เกินมาก็ล้วนทำให้ไปยึดติดเป็นทุกข์ ลดๆลงบ้างก็อยู่ได้ ไม่เห็นเป็นไร มันอาจจะเจ็บบ้างวันนี้ วันหน้าจะได้สบายเมื่อเกิดปัญญา...ยิ้มสู้