หนีเสือปะเสือ

ชาย คนหนึ่งเดินอยู่ในป่า ทันใดนั้นต้องสะดุ้งสุดขีดเมื่อสายตากลับไปเห็นเสือท่าทางหิวโหยเข้าอย่าง จัง เสือวิ่งตรงเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นวิ่งหนีสุดชีวิต เสือใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ชายคนนั้นถึงกับผงะเพราะทางที่เขาวิ่งไปนั่น สุดทางแล้วเพราะมันเป็นหน้าผาสูงชัน เสือใกล้เข้ามาทางรอดเหลือทางเดียวคือ เถาวัลย์ที่อยู่ตรงหน้า เขาไต่เถาวัลย์ลงไปด้านล่างพร้อมโล่งอก อย่างน้อยรอดพ้นจากเสือที่รอกินเขาอยู่ข้างบน เขามองกลับขึ้นไปก็เห็นเสือยังคงจ้องมองลงมาไม่ยอมจากไป แต่สิ่งที่ชายคนนั้นเพิ่งเห็นคือ ขณะที่เขากำลังไต่ลงไปนั้น ข้างล่างกลับมีเสือท่าทางหิวโซจ้องมองขึ้นมาเพื่อรอกินเขาอยู่เช่นกัน เขาหยุดพร้อมกับสิ้นหวังลอยต่องแต่ง อยู่กลางอากาศกับเถาวัลย์เพียงเส้นเดียว เถาวัลย์นี้ช่างมีค่าต่อชีวิตของเขาเหลือเกิน แต่ทันใดนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นหนูขาวและหนูดำกำลังแทะและกัดกินเถาวัลย์ที่เป็นความ หวังเดียวของเขา เขาพยายามจะตะโกนไล่หนูทั้งสองอย่างไร หนูนั้นกลับไม่สนใจการตะโกนไล่ของเขาเลย แถมกินเถาวัลย์ต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย เพราะเถาวัลย์คืออาหารของมัน ช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด ชายคนนั้นกลับเห็นลูกสตรอเบอรรี่สุกปลั่งสีแดงสด ท่าทางจะหวานชื่นใจ ชายคนนั้นแกว่งเถาวัลย์ที่จะขาดแหล่มิขาดแหล่นั้นเพื่อเหวี่ยวตัวไปให้ถึงสต รอเบอรี่นั้น เมื่อเหวี่ยงไปจนได้แล้วก็กินสตรอเบอรี่นั้นแล้ว เขาก็บรรจงกินสตรอเบอรี่อย่างมีความสุข...นิทานจบ นิทานจบจริงหรือ? กับความสุขของผู้คนนั้นที่อยู่บนพื้นฐานของความทุกข์ ท่านตอบเองได้ ท่านย้อนกลับมาดูตัวเองซิว่า วันนี้ต้องกินสตรอเบอรี่กี่เข่งแล้ว เพื่อจะกลบเกลื่อนเสือ(อดีต) เสือ(อนาคต) และเจ้าหนูดำและขาว (กลางวันกลางคืน) ที่กัดกินทุกอย่างไปไม่สิ้นสุด จะไต่ขึ้นหรือไต่ลงหรืออยู่กับที่ (ปัจจุบัน) คิดว่าจะพ้นหรือ? เพราะตราบใดที่ยังมี ชาติ ชราและมรณะ ใครๆก็สอนให้อยู่กับปัจจุบัน แต่ต้องบอกให้ออกจากปัจจุบันด้วยถึงจะจบ ออกยังไงล่ะ? ไม่งั้นก็ต้องห้อยต่องแต่งกินสตรอเบอรี่อยู่นั่นแหละ