บทกลอนระหว่างเดินทาง

ผ่านหน้าต่าง เห็นเมฆขาว ราวปุยนุ่น เมฆลอยวุ่น เปลี่ยนไปมา พาสรวลสันต์ จากรูปม้า เป็นรูปหมา กันพัลวัน นั่นทำฉัน เพลิดเพลิน จำเริญใจ   ทันใดนั้น เครื่องดิ่งลง สู่ทางล่าง ซัดตรงกลาง เมฆน้องหมา ของข้าเอ๋ย ท้องใส้แตก น่าสงสาร ชนเฉยเลย กัปตันเหวย ช่างใจไม้ ใส้ระกำ   แล้วทันใด ใจพลันบอก ถูกหลอกเจ้า ไปหลงเข้า ลงเนื้อเรื่อง เครื่องปรุงสี กลุ่มไอน้ำ มารวมกัน เพราะเหตุมี ใยเง่างี่ นั่งปรุงแต่ง แข่งเวลา   มัวนั่งบ้า เพ้อเจ้อ เซ่อมากหลาย เดี๋ยวไม่วาย เกิดเป็นหมา ขาสั้นจู๋ นั่งนอนเหม่อ เผลอไปได้ เดี๋ยวเถอะกู เงยหน้าดู สู่อีกภพ กูจบกัน   ฟังคำสอน กันมามาก ให้มีสติ แต่ดูซิ กลับนั่งเหม่อ เพ้อมากหลาย เครื่องลงแล้ว เกิดมันตก กูไม่วาย ไปอบาย สบายแน่ แย่แล้วกู   เพราะมีกู นี่หนา พาหลงผิด พาหลงคิด หลงฝัน กันมากหลาย พอรู้ตัว คิดดับ กลับสบาย แต่ไม่วาย ทุกข์อยู่ เพราะรู้พลัน   อะไรกัน มีทุกข์อยู่ เพราะรู้ขันธ์ เพราะยึดขันธ์ ยึดรู้ สู่จุดหมาย พอยึดรู้ วิ่งหารู้ ไม่ละวาย ไม่สลาย ทุกข์จึงค้างอยู่ข้างใน   นึกว่ารู้ สุดยอด กอดไว้แน่น ไม่ยักรู้ ว่ามันแน่น เลยกอดใกล้ เมื่อไม่ปล่อย เจ้ารู้ หดหู่ใจ เพราะขยะ เขามีไว้ ทิ้งถังนา   มาทบทวน วันคิดดับ ทุกข์พลันดับ ทุกข์ไช่ดับ เพราะคิดดับ ขอบอกหนา เพราะคิดดับ ปรุงแต่งดับ ด้วยกันนา ทุกข์เลยลา ปรุงแต่งดับ ระงับจริง   จึงได้รู้ ว่าทุกข์ดับ ใช่ดับคิด เพราะจิตดับ ดับปรุง ดับรู้หนา เพราะมีคิด ยึดรู้ ทุกเพลา ไฉนหนา ไม่หายทุกข์ สุขเสียที   พอเข้าใจ เข้าถึงใจ ไม่ไหวหวั่น จิตก็พลัน ปล่อยวางสิ้น จึงสุขศรี ที่ปล่อยได้ เพราะปล่อยยึด จิตที่มี กูมากนี่ กูที่จิต ฤทธิ์หมดไป   เมื่อแจ่มแจ้ง จะแสดง จะรู้-คิด ไม่ยึดติด ปั้นตัวกู เพราะโง่สิ้น จิตดับหยุด ไม่ขยับ ดับเมฆินทร์ หมดชาติสิ้น ใจสงบ จบกิจเอย   แต่งระหว่างเดินทาง จาก กรุงเทพ-ลำปาง 01-02-55