การ ซื้อของให้ตนเองเช่นเดิน Shopping ซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าให้ตัวเองนั้น
เป็นการเพิ่มพูนโลภะ โมหะ เพราะเมื่อเกิดความยินดีพอใจในสิ่งนั้นๆ ขณะนั้นราคานุสัยได้สั่งสมเป็นเชื้อต่อไปให้อวิชชาตลอดทุกๆครั้ง
(นอกจากซื้อเพราะจะใช้ ไม่มีตัณหาเลย ถ้าอย่างนี้ยกเว้น)
ส่วนการซื้อของให้ผู็อื่นจะเกิดความรู้สึก 2 ด้านคือ
1.เสียดายเงิน ถ้าต้องซื้อก็เอาแค่พอเหมาะๆ ใครเป็นอย่างนี้ก็จะได้การชำระความตระหนี่ถี่เหนียวลงบ้างแล้ว แต่ถ้าซื้อให้ลูกให้แฟนล่ะก้อเต็มที่ พวกนี้ต้องระวังพอกพูนอวิชชาคือโมหะ เพราะจะมีตัวตนมากขึ้น ดูได้อย่างไร ลองดูซิถ้าเห็นเขาชอบสิ่งที่เราซื้อความรู้สึกเป็นอย่างไร ถ้าเขาแสดงอาการไม่ชอบสิ่งนั้นเลยความรู้สึกเป็นอย่างไร ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ซื้อหรือไม่ซื้อ ปัญหาคือซื้อแล้วเสียเงินแล้วโง่ได้บาปมาด้วยไหม
- ซื้อให้คนอื่นตั้งแต่ผู้ที่เราเคารพ ศรัทธาจนถึงคนทั่วไปและสุนัขหมาแมว การซื้อจะเบาจิตเบาใจ
มีความสุขโชยๆที่ได้ให้ คนประเภทที่ทำบ่อยๆจะรู้เองว่าจิตใจขณะนั้นรู้สึกเป็นกุศล แต่ถึงแม้ว่าจะมีความตระหนี่ปนอยู่บ้างนั่นก็ยังคงได้ชำระกิเลสอยู่ดี แต่ในข้อนี้ก็ยังมีความต่างของบุคคลอีกคือความปราณีตในของที่ให้
ยกตัวอย่าง คนชอบซื้อแบรนด์บ้าง สก็อตบ้างเพื่อมอบให้คนอื่น (ไม่มีใครซื้อกินเองนะ น้อยมากที่จะซื้อกินเอง) ในการซื้อให้ผู้อื่นคนส่วนใหญ่ก็จะให้ดูดีคือเป็นกระเช้า มากเข้าไว้ (นั่นระวังแฝงให้ตัวเราดูดี )
แต่มีบางคนที่จะมองหาแต่สิ่งที่ดีที่สุดเสมอๆเช่นถ้าแบรนด็ก็จะขวดใหญ่ที่ สุด
ถ้าปลากระป๋องก็ต้อง Ayum ถ้าจะมอบหรือถวายพวงมาลัยต้องใหญ่สวยงามวิจิตร ตรงนี้เป็นความละเอียดปราณีตของผลบุญอันก่อเกิดเป็นอานิสงก์มากขึ้นไปอีก ให้อะไรๆก็ต้องดีที่สุดเสมอ เมื่อเกิดแรงสะท้อนกลับก็คือได้อะไรๆก็จะได้ดีที่สุดเสมอเช่นกัน
ถ้าเอาอะไรก็ได้ กระจอกหน่อยก็ได้ ปลากระป๋องเอาถูกๆก็พอ ยิ่งsaleยิ่งดีได้เยอะดี นั่นก็จะได้แรงละท้อนเช่นเดียวกันกับความตั้งใจ ชีวิตใครให้อะไรมาก็จะได้แต่ของถูกๆ ไม่เคยได้ของดีเลย ใครให้อะไรก็มีแต่ของที่เขาไม่ใช้ ของsaleบ้าง ของมือสองบ้าง
(ถ้าเป็นผู้ไม่ยึดก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ เพราะท่านนั้นได้มาถ้าต้องใช้ก็ใช้ ถ้าไม่ใช้ก็ให้ผู้อื่นต่อไปอีก)
สรุปความเอาคร่าวๆก็คือ
ซื้อ ให้ตัวเอง..ไม่ได้บุญ ซื้อให้คนอื่น..ได้บุญ
ดังนั้นซื้อให้ตัวเองซื้อเท่าที่ใช้ ซื้อเท่าที่จำเป็นก็พอ
ส่วนซื้อให้ผู้อื่นนั่นหากประกอบด้วยปัญญามีแต่ได้กับได้
กินข้าวเสร็จซื้อขนมติดมือไปให้คนที่ เราไม่รู้จักบ้าง คนที่เขาขาดแคลนบ้าง สุนัขอดอยากบ้าง ทำทุกวันจะได้ไม่ต้องนั่งตกนรกกับงานที่ขนาดเงินเดือนก็ได้ แต่กลับหาความสุขใจไม่ได้เลยในแต่ละวัน ไม่มีบุญกุศลอะไรติดไม้ติดมือไปเลย เมื่อถึงตอนจบของชีวิตสั่งสมไปอย่างเดียวคือนรก..คุ้มแล้วหรือที่ได้เกิดมา เป็นมนุษย์อันแสนยากเย็น
หากเป็นอย่างนั้นถ้าท่านมีเพื่อนที่มีศีลมีธรรมเป็นผู้ให้ใผ่ปฏิบัติ บอกลาเขาได้เลย นี่อาจจะเป็นชาติสุดท้ายที่จะได้เจอกัน เพราะ
คนหนึ่งจะถูกพัดไปตามผลแห่งอกุศลวิบาก
อีกคนเดินหน้าสู่มรรคผลซึ่งถึงแน่ไม่นานเกินรอ (เพราะไม่เคยรอและไม่ได้หวังแต่เป้าหมายมี)
