ที่วัดส่วนสูง

ตอนเป็นเด็กนักเรียน ครูจะพาไปวัดส่วนสูงในห้องพละ นักเรียนในห้องจะทยอยกันเข้าไปวัดทีละคนๆ 145..แล้วก็จด, 150...แล้วก็จด, 160...แล้วก็จด,140 แล้วก็จด.... ทุกครั้งที่แผ่นไม้ตั้งฉากเลื่อนขึ้นเลื่อนลงมาทาบบนหัวนักเรียนคนแล้วคนเล่า แผ่นไม้ตั้งฉากนั้นทำหน้าที่บอกตำแหน่งความสูงตามตัวเลขที่เป็นแผ่นแนวตั้งติดกับผนังห้องโดยไม่เคยยึดติดกับตัวเลขของคนๆก่อน เป็นอิสระจากตัวเลขของคนถัดไป เด็กทุกคนล้วนสูงทั้งสิ้น สูงกว่าระดับศูนย์ที่ไม้ฉากไม่ได้ทำหน้าที่ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเมื่อคนที่หนึ่ง 145 แล้วไม้ฉากจะกลับไปที่ศูนย์ จากนั้นคนที่สอง 150 ไม้ฉากก็จะกลับไปที่ศูนย์และก็เป็นไปอย่างนี้ทุกๆครั้ง   วันนี้หากไม่มีอวิชชา จะเกิดความเป็นอิสระ ไม่เข้าไปยึดถือสิ่งต่างๆเลย ตัวอย่าง หากมีคนๆหนึ่งทำดีกับเรามาก เรารู้สึกดีเท่ากับ 10 อีกวันหนึ่ง เขาทำดีน้อย เท่ากับ 5 อีกวันเขาไม่สนใจเราเลย เท่ากับ 0 สังเกตไหมว่า ตอนที่เขาดี 10 เรายึด 10 พอเขาดีกับเรา 5 เราเริ่มรู้สึกผิดหวังว่าเขาดีกับเราลดลง ความรู้สึกของเราที่มีต่อเขาคือติดลบ -5 วันที่เขาไม่สนใจเรา เราทุกข์มากและเขาคนนั้นกลายเป็นคนนิสัยไม่ดี ความรู้สึกที่มีต่อเขาคือ -10   แล้วถ้าจิตไม่ยึดล่ะ วันที่คนๆหนึ่งทำดีกับเรามาก ประมาณว่าเขาทำดีเท่ากับ 10 อีกวันหนึ่ง เขาทำดีน้อยกว่าวันแรกประมาณว่า เท่ากับ 5 อีกวันเขาไม่สนใจเราเลย เท่ากับ 0 ความรู้สึกของเราจะอิสระจากการกระทำของเขา เขาทำดี 10 ก็คือเขาทำดีก็ดีอยู่ตัวเขานั่นล่ะ เราชื่นชมไปกับการทำดีของเขา อีกวันเขามาทำดีกับเรา 5 เขาก็ดี 5 ดีก็อยู่ที่เขา ไม่ได้รู้สึกไปยึดว่าเขาดีกับเราใดๆจะไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นเลย เขาทำดีก็ยังคงอนุโมทนาในดีของเขา วันที่เขาไม่ดีกับเรา จริงๆแล้วคือเขาอยู่เฉยๆนั่นล่ะถ้าจะพูดให้ถูก แต่คนที่ยึดตัวตนจะได้สร้่างความรู้สึกนี้ขึ้นมา(โง่ทุกข์ซิ)เลยหาว่าเขาไม่ดีกับ"เรา" ต่อให้เขาจะไม่ดีกับเราโดยเจตนาก็เหอะ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเราเลย เขาจะเป็นอะไรก็เป็นไปเถอะ ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรกับเราเลย แล้วก็ไม่ต้องไปคิดแก้ตัวแทนเขาแทนเราอะไร หรือต้องคิดไปเป็นบวกอะไรทั้งสิ้น มันไม่เห็นมีอะไรจะต้องคิดเลย มันก็เงียบสงบดีเป็นปรกติ จะบอกว่า"ไม่คร่ำครวญ"ยังไม่ใช่เลย ถ้ามันไม่รู้สึกอะไรเลย ก็ไม่เห็นจะคร่ำครวญอะไร แล้วไม่มีอะไรจะต้องไปห้ามหรือไปทำอะไรให้มันไม่คร่ำครวญ ถ้าท่านมีลูกที่อบรมมาดีนั่งสงบอ่านหนังสือไม่ได้สร้างปัญหาอะไร ท่านต้องไปบ่นด่าต่อว่าห้ามปรามว่าอย่าทำนั่นทำนี่ไหมล่ะ   เอาไปวัดได้กับทุกอย่างในโลก การลงทุน ได้เท่านั้น ได้เท่านี้ แม่กับลูก ภรรยากับสามี ว่าต้องอย่างนั้นอย่างนี้ การปฏิบัติ ครั้งนี้อย่างนี้ ครั้งนั้นอย่างนั้น ครั้งก่อนดีอย่างโน้น   แล้วแต่เหตุและปัจจัย...   ไม้ฉากขึ้นไปทำหน้าที่แล้วก็กลับลงมาอยู่ที่ศูนย์ ขณะที่ไม้ฉากวิ่งขึ้นวิ่งลงในการทำหน้าที่ใต้ไม้ฉากเองว่างจากตัวตน มีแต่ผู้อื่นเข้ามาให้ทำหน้าที่ได้ประโยชน์นั้นๆไป ไม้ฉากทำหน้าที่จบก็เป็นอิสระที่จะกลับไปที่...ศูนยตา ไม่ค้างที่ความสูง ความต่ำของใคร ไม่มานั่งปลื้มในการทำหน้าที่ของตน ใครสูงขึ้นเขาจะนั่งปลื้มว่าเขาสูงขึ้นก็เป็นเรื่องของใครๆ ใครเตี้ยลงนั่งเสียใจ ไม้ฉากทำหน้าที่แล้วก็กลับไปอยู่ที่เดิม วันหนึ่งเขาเรียนรู้ความจริงได้แล้วยอมรับมันก็จะไม่ทุกข์อีก ต่อให้สูงเท่าเดิมก็ไม่ใช่สูงอันเดิม สูงเปลี่ยนแปลงแต่ในอัตราที่บวกลบคูณหารแล้วมันเป็นตัวเลขเดิม   คงทำได้แต่หน้าที่จะบอกว่าดีที่สุดยังพูดได้ไม่ค่อยออกเลย เพราะมีมาตรฐานเดียวคือ เที่ยงตรง ไม่เอนไปในทางที่จะต้องโอ๋ใคร 2012-09-11