ต้นไม้ของกู ใบก็ของกู ต้นก็ของกู รากก็ของกู
ทุกอย่างมันโง่อย่างนี้ก็เพราะ "นกเป็นตัวกู"
เมื่อจิตยึดถือตัวเอง ขันธ์๕ก็เลยเป็นของกู
จะว่ายากก็ยากนะ เพราะจิตกับวิญญานผสานกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว
จะทำไงล่ะที่จะสลายกาวที่ยึดจิตกับวิญญานไว้ให้หลุดจากกัน
นั่นต้องละ ราคะ นันทิ ตัณหาในอาหาร4 ให้ได้
วิญญาณจะดับคือหมดสภาพ จิตจะไม่โดดตามไปงับเวลามัน"เกิด"
วิญญาณจะคงอยู่แต่ไร้สภาพเป็นเพียงแสงไฟในอวกาศ เมื่อนั้นจิตจะตั้งมั่นเป็นอิสระเห็นความจริง
จนปล่อยและสลัดคืนในที่สุด นั่นล่ะ ศานติสุขที่แท้จริง
"ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มีอีก"
หมายเหตุ: ขออนุญาตนำมาลงจาก ไทม์ไลน์ ในไลน์ของกลุ่ม MAK!
2013-05-02
